شعر از خود شروع می کنم ، که صفر یا یک باشم

از خود شروع می کنم  ، که صفر یا یک باشم
دست بر زانو زده ، یا علی گفته و پاشم
در جست و جوی آن ، حقایق پنهانم
من خود می دانم که ، هیچ را نمی دانم
نه مدّعی شدم به آن ، علمی که امروز دارم
یه لحظه ضربتی سخت ، ز این علمم هیچ ندارم
گر که مرا گیرد غرور ، ز دانشم می شوم دور
چون همان علم بُوَد ، قدرتش می رسد به زور
هر چه بنوشتیم ما ، کمی و کاستی ایی داشت
حرف های این دل بود ، که فقط راستی ایی داشت
تو ز حرف های ما ، گیر پندی
آب را هم بنوش ، با قندی
پرده بُگشای ، ز راز هستی
که نشان دهی ، باز هم هستی
ز حقارت ها نباید ، که گریست
چو که علم او می دهد ، پس این کیست ؟
ز همان تحریم ها ، تکریم شدیم
ما یک بودیم ، که حالا تیم شدیم
شُکر کن در هر نماز ، به او که انسان آفرید
او که در سختی ایی ، به تو می دهد امید
1396/11/23
http://shereno.com/file.php?id=496755